Αδέσποτα... παντού

Όταν το πανεπιστήμιο χρησιμοποιείται, χρόνια τώρα, ως ένα τεράστιο ανοιχτό κυνοκομείο με ό,τι αυτό σημαίνει για την ασφάλεια των φοιτητών και του προσωπικού, πράγμα που συνιστά  μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο.

Όταν οι αρχές δεν εφαρμόζουν τον νόμο που προβλέπει την ηλεκτρονική σήμανση (κοινώς τσιπάρισμα) για όλα τα δεσποζόμενα σκυλιά ώστε να είναι δυνατή ανά πάσα στιγμή η ταυτοποίηση με τους ιδιοκτήτες τους.

Όταν οι πρυτάνεις κωφεύουν για κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, εφόσον αμαυρώνει το πανεπιστήμιο στο οποίο προΐστανται.

Όταν οι Δήμοι υποκρίνονται ότι ασχολούνται με το πρόβλημα, ενώ εκείνο μεγεθύνεται. 

Όταν οι "φιλοζωικές" προτιμούν να βλέπουν με παρωπίδες την πραγματικότητα. 

Όταν κάτι που μας εκθέτει σε ολόκληρη την επικράτεια εμείς προτιμάμε, σαν τις στρουθοκαμήλους, να το αγνοούμε.

Όταν δεν γίνεται καν το πιο απλό… να περιφραγεί δηλαδή μια έκταση στην πανεπιστημιούπολη, μακριά από τις σχολές, ώστε να κλειστούν εκεί τα σκυλιά και μάλιστα σε καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας και όχι σε κλουβιά ενός κυνοκομείου.

Όταν κάθε πάρκο στην πόλη, εκεί που παίζουν μικρά παιδιά, έχει καταντήσει αποχωρητήριο σκύλων κι αυτό δεν συγκινεί κανέναν.

Όταν η μόδα να έχουμε σκύλο γίνεται ασυνειδησία αφού όταν τον βαρεθούμε τον αφήνουμε στο πανεπιστήμιο να… σπουδάσει, ενώ η ασυνειδησία γίνεται μόδα.

Τότε να μη μας κάνει εντύπωση που πρωτοσέλιδα σαν κι αυτό του "Πρωινού Λόγου" (το οποίο τολμά και περιγράφει μια πραγματικότητα), θα τα βλέπουμε όλο και πιο συχνά να μας εκθέτουν ως κοινωνία, φανερώνοντας ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτισμού και ανομίας.

Μια δυο φορές ακόμη...

Παράλληλες πραγματικότητες...

«Οι ανορθολογικές συμπεριφορές, μη μπορώντας πια να στρατευτούν εύκολα σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα, διοχετεύονται στην καθημερινότητα.Ποτέ τόση συσσωρευμένη άγνοια, εθελοτυφλία, συνωμοσιολογία, επαρχιωτισμός, παραλογισμός, ανορθολογισμός δεν είχε πλημμυρίσει τα κοινωνικά δίκτυα, τις συζητήσεις, τις συμπεριφορές.

Γεννούν στο σπίτι με στάχτη, υπουργοί θεραπεύουν με το άγγιγμα των χεριών, δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, μανούλες αναρωτιούνται στο φέισμπουκ ποιος μεσαίωνας τους ταιριάζει, κάθε μέρα σε κάποιο ταξί συναντάς ανθρώπους από άλλες διαστάσεις.

Παράλληλες πραγματικότητες, ο καθένας διαλέγει ένα δικό του κόσμο να ζήσει. Αρκεί να μην αντιμετωπίσει τον πραγματικό.Τα σημάδια της παρακμής είναι πιο ανησυχητικά από τους οικονομικούς δείκτες.

Κρίση θεσμών, ανυπαρξία κρατικών δομών, πόλεις χωρισμένες σε γκέτο, αντιποίηση εξουσιών, εγκληματικότητα, ανενόχλητες συμμορίες, κρίση αξιών, καθημερινά επεισόδια βίας, διαλυμένα πανεπιστήμια, ξεχασμένες επιδημίες, επιλεκτική δικαιοσύνη, φόβος.

Άνθρωποι ζουν τα δικά τους προσωπικά δράματα, δεν έχουν φάρμακα, πεθαίνουν στην πόρτα μιας εντατικής, χτυπημένοι από ένα άγνωστο χέρι, καμένοι, πνιγμένοι από τα νερά ενός χειμάρρου.Οι δυστυχίες γίνονται ατομικές, προσωπικές περιπτώσεις, ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων, αποκοινωνικοποιούνται.

Δεν πρόκειται να ξεφύγει η Ελλάδα από το σπιράλ της ύφεσης, δεν πρόκειται να ξεφύγει από τη μιζέρια, αν δεν κατανοήσει ότι το μοντέλο έχει τελειώσει και πρέπει να αλλάξει ριζικά.Όσο επαναλαμβάνεται η ίδια ερμηνεία του κόσμου θα συνεχίζεται η περίοδος της στασιμότητας, όλο και σε πιο χαμηλά επίπεδα».

                      (Απόσπασμα άρθρου του Φ.Γεωργελέ από την ΑΤhensvoice)

Eύθυμα και... σοβαρά

Εγκλημα στη Βενετία...

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φέρνει νομοσχέδιο που έχει έναν σκοπό: την πλήρη άλωση του φημισμένου Ινστιτούτου της Βενετίας και τη μετατροπή του, από κρυφό καμάρι του πνευματικού Ελληνισμού, σε κομματοκρατούμενο κέντρο εξυπηρέτησης συμφερόντων. Αλλωστε κάποιοι λιμπίζονται τα ακίνητά του.

Την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017 κατατίθεται από την κυβέρνηση στη Βουλή προς τελική συζήτηση και ψήφιση νομοσχέδιο που έχει ως σκοπό του την άλωση από το κράτος, και άρα ουσιαστικά τη διάλυση, του «Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών» της Βενετίας, δηλαδή του μοναδικού εκτός Ελλάδος καθαρά ελληνικού ερευνητικού κέντρου, το οποίο εκπόνησε υπό τον εν ισχύι ως σήμερα νόμο, παρά τις μύριες δυσκολίες, την αποστολή του με το καλύτερο τρόπο. 

Βέβαια, αν ο νέος νόμος ψηφιστεί, θα αποτελεί τη διάπραξη ενός από χρόνια προαναγγελθέντος εγκλήματος, που απλώς ελπίζαμε, όσοι γνωρίζουμε τα πράγματα αλλά και είμαστε εκ φύσεως αισιόδοξοι, ότι τελικά δεν θα συντελεσθεί.

Την ιστορία αυτή, από την αρχή της ως σήμερα, μπορεί κανείς να τη δει ως μια συνεχή διαπάλη ανάμεσα σε ευπατρίδες και μίζερους Ελληνες, σε αξιοθαύμαστους και ελεεινούς ανθρώπους, στο απαράμιλλο πατριωτισμό κάποιων παλαιών κοινοτήτων μας του εξωτερικού και στην αθλιότητα των ημεδαπών κυκλωμάτων των κομματικών και κρατικών συμφερόντων.

Ο Αγιος Μάρκος ας βάλει το χέρι του, γιατί αλλιώς μόνο η επόμενη κυβέρνηση θα μπορέσει να σώσει το Ινστιτούτο, καταργώντας τον νόμο —εφ᾽ όσον ψηφιστεί. Αλλά αυτή δεν είναι μικρή ελπίδα, και σίγουρα είναι ρεαλιστική. Και κατά τούτο είναι σημαντικότατο οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που βρίσκονται σήμερα στη Βουλή να μη λερώσουν τα χέρια τους με τη συνέργεια στο έγκλημα στη Βενετία, που σχεδιάζεται να διαπραχθεί εν μέσω Αθηνών. 

Χίλιες φορές ένας άθλιος νόμος ψηφισμένος από μια καταρρέουσα, ηθικά απαξιωμένη οριακή πλειοψηφία, παρά ένας τάχα ισορροπημένος και συμβιβαστικός, ευρύτερης αποδοχής, που κινδυνεύει να γίνει μόνιμο καθεστώς».

                         (Απόσπασμα άρθρου του Απ. Δοξιάδη από το protagon.gr)

.