Γελοιογραφία με δημιουργική ασάφεια...

                                                                                (του Δ.Χαντζόπουλου από τα "ΝΕΑ")

'Ολα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν...

                     "Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
                      Ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
                      Οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
                     Δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή
                
                                        ***
                    …Γλέντα ψωρορρωμέικο
                      Πήδα, πανάθεμά σε
                      Χωρίς ψωμί σηκώνεσαι,
                      με πα ντε κατρ κοιμάσαι."


                                      ***
                      Γεώργιος Σουρής, 1897

Μεταμορφώσεις...

Κύριε υπουργέ...

Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω γράμμα, από έναν μαθητή της έκτης δημοτικού προς τον νέο υπουργό Παιδείας. (Τα στοιχεία του είναι στη διάθεσή μας, όμως ζήτησε να μην δημοσιευτούν)

"Οι γονείς μου με έμαθαν να μην είμαι θρασύς, να σέβομαι τους μεγαλύτερους και την άποψή τους αφού συνήθως κάτι παραπάνω ξέρουν από μένα, γι΄αυτό και σας ζητώ να δεχτείτε το γράμμα μου σαν απορία και όχι σαν αγένεια.

Ακούω και διαβάζω πως αποφασίσατε να καταργήσετε τα πρότυπα πειραματικά σχολεία, πως το καθεστώς τους και η λογική τους είναι χιτλερική, πως το να θες να προσπαθείς να ξεχωρίζεις και να ανταμείβεσαι γι’ αυτό είναι ρετσινιά και πως όποιος τελικά θέλει να φοιτά σε ένα τέτοιο σχολείο θα μπαίνει σε μια κληρωτίδα και αν είναι τυχερός θα τον παίρνουν.

Ξέχασα να σας πω πως είμαι μαθητής της έκτης δημοτικού και πως εδώ και έξι μήνες διαβάζω πολύ και προετοιμάζομαι για να δώσω εξετάσεις σε ένα τέτοιο σχολείο, κάτι που εγώ ο ίδιος το ζήτησα από τους γονείς μου.

Στην αρχή δεν κατάλαβα τι σήμαιναν όλα αυτά και θύμωσα με τους γονείς μου που δεν με ενημέρωσαν για τους κινδύνους που έχουν αυτά τα σχολεία. Μετά αποφάσισα μόνος μου να ψάξω να βρω ποιος έχει δίκιο και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα.

Και τότε οι απορίες μου μεγάλωσαν… διάβασα και πράγματα που μάλλον δεν είναι για την ηλικία μου, σύνθετα, πολύπλοκα, χειρότερα και από τα μαθηματικά μου και αποφάσισα να μείνω σε αυτά που γνώριζα και αυτά που με κάνουν να νιώθω ασφαλής. Και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.

Είμαι ένας καλός μαθητής, ίσως πολύ καλός όπως μου λένε οι άλλοι, κυρίως όμως διαβάζω πολύ, προσπαθώ ακόμη πιο πολύ και το μόνο που ονειρεύομαι είναι να πηγαίνω σε ένα σχολείο που να καμαρώνω γι’ αυτό και να με βοηθήσει να γίνω επιστήμονας. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Διάβασα πως πολλοί λογοτέχνες, ποιητές, άνθρωποι του πνεύματος και της επιστήμης, πολιτικοί αλλά εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους τους πνεύματος και τους επιστήμονες περισσότερο, φοίτησαν σε αυτά τα σχολεία και έκαναν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Και αυτό κύριε υπουργέ εγώ το ζήλεψα.

Απ΄όσο ξέρω ο Χίτλερ πίστευε στην Αρία φυλή, στους λίγους και εκλεκτούς, εις βάρος των πολλών. Δεν ξέρω τί κόμμα ψηφίζουν οι γονείς μου, αν και να σας πω την αλήθεια δε με νοιάζει κιόλας, ξέρω όμως ότι είναι δίκαιοι, πιστεύουν στην ισότητα και τη δημοκρατία και ονειρεύονται μια παιδεία που θα είναι για όλα τα ελληνόπουλα το ίδιο καλή-το έχω ακούσει πολλές φορές να το λένε-σίγουρα πάντως δεν είναι οπαδοί του Χίτλερ και σίγουρα δεν είναι ρατσιστές. Αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά. Οι ίδιοι είναι επιστήμονες αλλά δεν έχουμε λεφτά και για ότι έχουν καταφέρει, έχουν προσπαθήσει πάρα πολύ, τόσο που συχνά χρειάζεται να τους βλέπω λιγότερο. 

Με έχουν μάθει να προσπαθώ το ίδιο πολύ, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό και κυρίως μετά από απογοήτευση να προσπαθώ ακόμη πιο πολύ. Αυτό που δεν έχω μάθει είναι να κάνω προσευχές για να πετύχω και να περιμένω να μου χαμογελάσει η τύχη. Αυτό με αγχώνει πολύ και κυρίως με τρομάζει. Προτιμώ την τύχη μου να την φτιάχνω εγώ κύριε υπουργέ με πολύ διάβασμα, προσπάθεια και όνειρα ότι θα πετύχω. Οι γονείς μου έτσι τα κατάφεραν.

Θέλω να πιστεύω πως έχετε καλό σκοπό και πως θέλετε να κάνετε κάτι καλύτερο για την παιδεία μας, σαν αυτό που εύχονται και οι γονείς μου. Μόνο έτσι μπορώ να φανταστώ κάποιον που έχει μια τόσο σημαντική θέση όπως εσείς. Όμως σας παρακαλώ πολύ μην το κάνετε χαλώντας κάτι, κάτι που βοήθησε τόσες γενιές μαθητών και που είμαι σίγουρος ότι νιώθουν ευγνωμοσύνη γι΄αυτό(όσοι τουλάχιστον ζούν). Φτιάξτε κάτι νέο, κάτι δικό σας, κάτι πρωτότυπο, μη καταστρέφετε πράγματα που έχουν αποδείξει την αξία τους. Σας το ζητώ σα χάρη.

Και επειδή ακριβώς δεν πιστεύω στην τύχη, αποφάσισα να σας γράψω, να κάνω αυτό που περνάει και από το δικό μου χέρι, έστω και μικρό, με την ελπίδα ότι θα το διαβάσετε.

Με εκτίμηση και ας μην σας ξέρω και την ευχή να τα καταφέρετε στο έργο σας και να μας κάνετε περήφανους μαθητές."

                                                                             (Αthens Voice)

Παγωμένα κύματα...

                                                                                                          (Jonathan Nimerfroh)

Εμείς οι προδότες...

Πέντε χρόνια… Για πέντε χρόνια εμείς ήμασταν οι προδότες. Οι νεοφιλελεύθεροι γερμανοτσολιάδες που γουστάραμε ο λαός να πεινάει. Να χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους, να μένουν στο δρόμο, να αυτοκτονούν.

Εμείς ήμασταν οι νενέκοι που σκύψαμε το κεφάλι στους κακούς Ευρωπαίους. Που υιοθετήσαμε το σκοτεινό σχέδιο της «Νέας Τάξης» εναντίον του υπέροχου και αδούλωτου ελληνικού λαού. Γιατί τα κάναμε όλα αυτά; Μα επειδή μισούμε και το λαό και την Ελλάδα! Πέρα φυσικά από τα οικονομικά οφέλη που αποκομίσαμε από όλο αυτό το αλισβερίσι με τους ξένους.

Αυτοί ήταν οι αγαπησιάρηδες. Τον αγαπούσαν το λαό, τον πονούσαν τον Έλληνα. Του έταζαν αυξήσεις μισθών, εξαΰλωση φορολογίας, εξαφάνιση ανεργίας. Γιατί αυτοί διέθεταν τον άσο στο μανίκι. Έλεγαν πως θα πήγαιναν στους Ευρωπαίους, θα τους κολλούσαν στον τοίχο και θα τους ανάγκαζαν να μαζέψουν τα μνημόνια και να βάλουν την ουρά στα σκέλια. Το χρέος; Ποιο χρέος; Αρχικά θα το έβγαζαν απεχθές και επαχθές. Θα δημιουργούσαν μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (όπως έκαναν στο Μεξικό μετά την πτώση του Μαξιμιλιανού) και θα το εξαφάνιζαν στο πι και φι. Στην πορεία έβαλαν λιγουλάκι νερό στο κρασί τους και ανακάλυψαν πως το χρέος δεν ήταν, λέει, βιώσιμο γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι θα μας το χάριζαν.

Εμείς τους λέγαμε πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Τους εκλιπαρούσαμε για συνεργασία, για συναίνεση. Αυτοί, όμως, ανένδοτοι. Συνέχιζαν να υπόσχονται και να τάζουν στον κόσμο. Με τα λεφτά των άλλων. Με λεφτά που δεν υπήρχαν καν.

Για πέντε χρόνια εμείς καθυβριστήκαμε, στοχοποιηθήκαμε, δεχθήκαμε απειλές. Ορισμένοι μάλιστα προπηλακίστηκαν, έφαγαν και ξύλο. Όχι μόνο επώνυμοι αλλά και απλοί εργαζόμενοι. Από τους ελεγκτές και τους οδηγούς των ΜΜΜ έως τους εργαζόμενους στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές.

Την ίδια στιγμή αυτοί πούλαγαν μούρη. Βλέπετε, αυτοί όχι απλώς αγαπούσαν το λαό, αυτοί ήταν ο λαός. Σε κάθε ευκαιρία ζητούσαν από τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους, να παραλύει το κράτος. Αν μέσα στην αναμπουμπούλα καιγόταν και κάνα μαγαζί δεν χάλαγε δα κι ο κόσμος. Ζητούσαν από τους φορολογουμένους να μην πληρώνουν, ακόμα και αν είχαν να πληρώσουν (άλλο αν τώρα παρακαλάνε ακόμα και αυτούς που δεν έχουν να είναι απολύτως συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις). Ο στόχος ήταν ένας: Να καταρρεύσει η οικονομία, να διαλυθεί η Ελλάδα για να πέσει ο ΓΑΠ, ο Παπαδήμος, οι «Σαμαροβενιζέλοι» Μας έλεγαν πως μόλις έρθουν τα πράγματα αυτοί θα έσκιζαν «με ένα νόμο και ένα άρθρο» τα μνημόνια και ως διά μαγείας θα επανέφεραν την Ελλάδα στο 2009.

Και στις 25 Ιανουαρίου ήρθαν στην εξουσία. Και ξεκίνησαν ένα show που φαιδροποίησε τη χώρα μας στα μάτια όλων των κατοίκων της Γης. Ένα show που κατέληξε σε μια άνευ όρου παράδοση και στη σιωπηλή παραδοχή πως «Ναι, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Ναι, τόσο καιρό σας λέγαμε ψέματα». Στο ίδιο διάστημα έχωσαν στην κυβέρνηση ως ισότιμο εταίρο το φριχτό ακροδεξιό κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ενώ μας φόρτωσαν για πρόεδρο τον Προκόπη Παυλόπουλο, άξιο εκπρόσωπο της δεξιάς νεοκαραμανλικής λαίλαπας που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία με την άθλια διακυβέρνηση της περιόδου 2004-2009.

Θα περίμενε κανείς μια συγγνώμη, μια αυτοκριτική. Τίποτα όμως αυτοί. Όλα καλά κι όλα ωραία. «Σκίσαμε τα μνημόνια» (που από δω και πέρα θα ονομάζονται αλλιώς), «εξαφανίσαμε την Τρόικα» (που από δω και πέρα θα ονομάζεται αλλιώς). Ακόμη και το –μέχρι πρότινος– ιερό τοτέμ της παράταξης, ο (έντιμος τουλάχιστον) Μανώλης Γλέζος, απαξιώθηκε επιδεικτικά από τους νέους κατοίκους του Μαξίμου. Μόνο και μόνο επειδή τόλμησε να στηλιτεύσει την αποκρουστική ασυνέπεια των «συντρόφων» του.

Αλήθεια, όμως, φίλοι μου. Περιμένατε κάτι άλλο; Πού να την βρουν την τσίπα αυτοί; Μόνο Τσίπρα έχουν…

      (Άρθρο του Θ. Χειμωνά  από την "Athens Voice")

                                      (του Ηλία Μακρή από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Όχι κύριοι...

                                                                         (του Ηλία Μακρή από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Έχω μια ιδέα...

"Έχω μια ιδέα!

-       Τι σκέφτηκες πάλι;

-       Θα φτιάξω ένα εστιατόριο που θα κρέμεται από γερανό στον αέρα. 50 μέτρα ψηλά!

-       Δεν πας καλά! Πού θα βρεθεί γερανός να σηκώσει ολόκληρο μαγαζί;

-       Δεν θα είναι μαγαζί. Ένα τραπέζι μόνο. Και όσοι τρώνε θα είναι δεμένοι στις θέσεις τους.

-       Είσαι τρελός; Και ποιος θα ευχαριστηθεί φαγητό και να τρέμει το κακαρδάκι του;

-       Γιατί να τρέμει; Θα το φτιάξω ασφαλές. Ε, δεν θα είναι για υψοφοβικούς...

-       Κάνε μια γυάλινη κλούβα!

-       Όχι. Όλα εκτεθειμένα. Να αισθάνεσαι ότι πετάς.

-       Άντε καλά! Κι άμα φυσάει; Κι άμα κάνει κρύο; Κι άμα βρέχει; Κι άμα θέλει κάποιος να πάει στην τουαλέτα; Και πόσο θα το πληρώνουν το φαγητό για να βγει το κόστος; Και ποιοι θα τους σερβίρουν; Και τι άδειες θα χρειαστείς αφού δεν το έχει κάνει κανένας μέχρι τώρα;

-       Θα το κάνω εγώ. Και θα πετύχει, θα δεις.

Πάνω κάτω, αυτή θα ήταν η συζήτηση του τύπου που εμπνεύστηκε το dinner in the sky με την γυναίκα του ή τον κολλητό του. Μπορεί να είχε και άλλες ιδέες στο παρελθόν. Μπορεί να απέτυχε ή να πέτυχε, δεν ξέρω. Ξέρω ότι ένας τρελός έτρεξε σε μηχανολόγους, σε κατασκευαστές, βρήκε γερανούς, πήρε άδειες, έλυσε όλα τα πρακτικά θέματα, έριξε σε όλο αυτό έναν σκασμό λεφτά, έφτιαξε ένα site που μπαίνεις και κλείνεις θέση, και περίμενε τον πρώτο πελάτη. Θα μπορούσαν να τον πάρουν στο ψιλό και να έμενε αμανάτι με τους γερανούς και τα ιπτάμενα τραπέζια. Δεν τον πήραν. 

Δεν ξέρω αν η ανταπόκριση ήταν από την αρχή ενθουσιώδης ή μουδιασμένη. Ξέρω πως αυτή τη στιγμή, αυτή η παραξενιά κάνει θραύση σε 45 χώρες. Γιατί οι άνθρωποι ζητούν το περίεργο, το πρωτότυπο, την εμπειρία. Και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν γι’ αυτή.  120 ευρώ το άτομο κάνει το αιωρούμενο δείπνο και κρατάει 2 ώρες. Προφανώς, για να επεκτείνεται η ιδέα, αφήνει κέρδος. Λογικό είναι ο τρελός επιχειρηματίας να βγάλει λεφτά. Μπορεί να έχει βγάλει και πολλά λεφτά, να είναι προνομιούχος πια, πλούσιος, έχων και κατέχων, όπως λέμε εδώ στη σοβιετική Ελλάδα. Εκπρόσωπος του κεφαλαίου, εκμεταλλευτής της εργατικής δύναμης.

Μπορεί, λοιπόν, κάποιος μαρξιστής οικονομολόγος να μας πει πώς επιμερίζονται τα 120 ευρώ σε συντελεστές κόστους; Ποιος εκμεταλλεύεται την υπεραξία ποιου; Είναι ο επιχειρηματίας που εκμεταλλεύεται τη δουλειά του μάγειρα, του σερβιτόρου, του χειριστή του γερανού, ή είναι όλοι αυτοί που βρήκαν δουλειά επειδή κάποιος δεν άκουσε το «είσαι τρελός;» και είπε «θα το κάνω και θα πετύχω!» Πόσο, σύμφωνα με τον Μαρξ, πρέπει να αμειφθεί το ρίσκο, η ιδέα, η καινοτομία, η πιθανότητα να χάσεις όλη σου την επένδυση και να καταστραφείς;

Προσπαθούμε ακόμα, σ΄ αυτή τη χώρα, να κατανοήσουμε την οικονομία του 21^ου αιώνα χρησιμοποιώντας θεωρητικά εργαλεία του 19^ου, που ήταν ήδη ξεπερασμένα και για την εποχή τους. "

(Aπόσπασμα άρθρου του Θ.Τζήμερου της Δ.Ξανά) 

Η ομορφιά της τέχνης...

Στο έλεος των βανδάλων...

"Σοβαροί βανδαλισμοί σημειώθηκαν στο Τμήμα Αρχιτεκτόνωντης Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στη διάρκεια πάρτι, που διοργάνωσαν άτομα εκτός της πανεπιστημιακής κοινότητας, την περασμένη Παρασκευή, στο κτίριο της Σχολής.

«Εσπασαν τις κλειδαριές, κατέστρεψαν ολοσχερώς ένα αμφιθέατρο, όλα τα σχεδιαστήρια, χρησιμοποίησαν τους διαδρόμους ως τουαλέτες και δεν υπάρχουν τα χρήματα να γίνουν οι επισκευές» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ Νίκος Καλογήρου, διευκρινίζοντας ότι είναι πολλοστή φορά, που ο ίδιος, οι συνάδελφοί του και φοιτητές αντικρίζουν τέτοιες εικόνες, επιστρέφοντας στη Σχολή, ύστερα από Σαββατοκύριακο και αργίες.

«Το βέβαιο είναι πως οι άνθρωποι που διοργανώνουν και συμμετέχουν στα πάρτι αυτά, δεν ανήκουν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, οι φοιτητές μας αγαπούν τη Σχολή» σημείωσε ο κ. Καλογήρου, προσθέτοντας, ότι παρά το ότι τα πάρτι εντός των πανεπιστημιακών κτιρίων απαγορεύονται, αναγγέλλονται με αφίσες. «Το γνωρίζαμε το πάρτι της Παρασκευής, είχαμε δει την αφίσα, γι' αυτό πρέπει επί της ουσίας να ισχύσει η απαγόρευση, χρειάζεται κάποιου είδους φύλαξη, καθώς υπάρχουν φοιτητές, που μελετούν έως αργά τη νύχτα στη Σχολή και ζουν συχνά σε καθεστώς τρόμου» ανέφερε ο κ.Καλογήρου, επισημαίνοντας, πάντως, ότι υπήρξαν περιπτώσεις πάρτι στη Σχολή, όπου εκλήθη η αστυνομία να επέμβει και δεν ανταποκρίθηκε.

"Αγανακτισμένος και απογοητευμένος δηλώνει ο Κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ Κωνσταντίνος Κατσάμπαλος. «Οι ζημιές δεν έγιναν από φοιτητές, αλλά απόεξωπανεπιστημιακά στοιχεία, που σχεδόν κάθε Παρασκευή μπαίνουν, χωρίς άδεια, και ρημάζουν ό,τι βρουν μπροστά τους» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, προσθέτοντας ότι ο ίδιος επανειλημμένααπευθύνθηκε στο ΣΔΟΕ, την αστυνομία και τον Εισαγγελέα για το θέμα.

«Οργανώνουν τα πάρτι αυτά, με τη βοήθεια ορισμένων, που θησαυρίζουν, καθώς το μαύρο χρήμα ρέει με την κατανάλωση που γίνεται. Το άσυλο στο Πανεπιστήμιο είναι άσυλο ιδεών και όχι εγκληματιών. Πρέπει να υπάρχει ένας μόνιμος έλεγχος στους χώρους του Πανεπιστημίου, επειδή χωρίς αστυνόμευση ουσιαστική δε μπορούμε να απαγορεύσουμε τα πάρτι» επισήμανε ο κ. Κατσάμπαλος. Πρόσθεσε δε ότι, πρόσφατα, χρειάστηκε παρέμβαση του Εισαγγελέα Υπηρεσίας, προκειμένου το ΣΔΟΕ να μεταβεί στη Σχολή και να καταγράψει τις παραβάσεις, που καταγγέλθηκε ότι διαπράττονταν στη διάρκεια πάρτι.

Από την πλευρά της Πρυτανείας του ΑΠΘ επιχειρείται να κρατηθεί μία ισορροπία, ώστε αφενός να προστατευτεί η ομαλότητα της εκπαιδευτικής και ερευνητικής διαδικασίας και της πανεπιστημιακής ζωής και της περιουσίας του Πανεπιστημίου, αφετέρου να αποφευχθούν οι εντάσεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα."

Πηγή: ΑΠΕ

Τα Όσκαρ... και ο Τιτανικός

Ο καπετάνιος του Τιτανικού προς το πλήρωμα:

-Έχω καλά και κακά νέα.Από πού ν 'αρχίσω;

-Από τα κακά.

-Μάλλον βυθιζόμαστε

-Και τα καλά ποια είναι;

-Πάμε για 11 Όσκαρ...

Μια λεπτομέρεια βύθισε έναν Τιτανικό(;)

"Ο Τιτανικός δεν θα είχε βυθιστεί και 1.522 άνθρωποι δεν θα είχαν χάσει τη ζωή τους, αν το πλήρωμα είχε στην κατοχή του ένα κλειδί. Τουλάχιστον αυτό υποστήριξε στην κατάθεσή του ο Φρεντ Φλιτ, ένας απ’ τα μέλη του πληρώματος. Σύμφωνα με τον Φλιτ, το υπερωκεάνιο έπεσε πάνω στο παγόβουνο, γιατί το πλήρωμα δεν πρόλαβε να το δει εγκαίρως. Ήταν νύχτα και το πλοίο κινούνταν με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Όμως ένα άλλο πολύ μεγάλο πρόβλημα, το οποίο δεν είχε γίνει γνωστό μέχρι πρόσφατα, ήταν ότι δεν είχαν κιάλια. “Και πιστεύετε ότι, αν είχατε κιάλια, θα είχατε δει το παγόβουνο;”, ρώτησε ο γερουσιαστής Σμιθ τον Φλιτ, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης. “Θα το είχαμε δει νωρίτερα”, απάντησε ο ναυτικός. “Αρκετά νωρίτερα ώστε να το αποφύγουμε”.

Υπήρχαν κιάλια πάνω στο πλοίο, αλλά ήταν κλειδωμένα σε ένα ντουλάπι και το κλειδί βρισκόταν στην τσέπη ενός πρώην μέλους του πληρώματος. Το όνομά του ήταν Ντέιβιντ Μπλερ και μέχρι τις 10 Απριλίου του 1912, μόλις πέντε μέρες πριν βυθιστεί ο Τιτανικός, ήταν υπαξιωματικός. Λίγες μέρες πριν το ταξίδι όμως, τον αντικατέστησαν με τον Χένρι Γουάιλντ, έναν μεγαλύτερο, πιο έμπειρο ναυτικό που είχε ταξιδέψει με το αδελφό πλοίο, Ολύμπικ. Απογοητευμένος, ο Μπλερ έγραψε στην αδελφή του: “Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να φύγω, για να κάνω χώρο για τον αξιωματικό του Ολυμπικ. Ο Τιτανικός είναι ένα καταπληκτικό πλοίο. Στενοχωριέμαι πολύ που δεν είμαι στο παρθενικό του ταξίδι”. Μες τη βιασύνη του να προετοιμάσει τον πλοίο για τον αντικαταστάτη του, ξέχασε να παραδώσει τα κλειδιά του ντουλαπιού με τα κιάλια. Δεν το αντιλήφθηκε παρά όταν πια το κακό είχε γίνει.

Ο Τιτανικός ξεκίνησε το ταξίδι του στις 14 Απριλίου του 1912 και βυθίστηκε τα ξημερώματα της 15ης Απριλίου. Ως υπεύθυνος για την καταστροφή θεωρήθηκε ο καπετάνιος, EJ Smith, που έδωσε εντολή να αυξηθεί η ταχύτητα του πλοίου, με αποτέλεσμα να μην προλάβουν να δουν τα παγόβουνα στον Ατλαντικό. Μπορεί η εκδοχή του κλειδιού να είναι αληθινή; Πιθανόν, άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη τραγωδία, που οφείλεται σε μια λεπτομέρεια.

Ο Ντέιβιντ Μπλερ παρασημοφορήθηκε ένα χρόνο αργότερα, επειδή έσωσε τη ζωή ενός ανθρώπου που έπεσε στη θάλασσα. Κράτησε το κλειδί, το έδωσε στην κόρη του, Νάνσι, η οποία το παραχώρησε στο Σύνδεσμο Βρετανών και Διεθνών Ναυτών. Το κλειδί πουλήθηκε σε δημοπρασία. Το αγόρασε για 90 χιλιάδες λίρες ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας κοσμημάτων TESIRΟ και εκτίθεται στη Ναντσίνγκ."
                                                                    (Νews247)  

Τελειώνουν οι μύθοι;

"Σε λίγο τελειώνουν οριστικά όλοι οι μύθοι:

Ο μύθος πως η καθημερινότητα μας είναι προβληματική εξαιτίας ενός μνημονίου.

Ο μύθος πως τα προβλήματα λύνονται με "καλύτερη διαπραγμάτευση" και όχι με ριζικές αλλαγές στο κράτος,στη δημόσια διοίκηση και τους θεσμούς.

Ο μύθος των γερμανικών αποζημιώσεων που θα κάνει τους ουρανούς να βρέχει λεφτά.

Ο μύθος πως οι μισθοί ανεβαίνουν με πολιτική απόφαση και όχι με την παραγωγικότητα.

Ο μύθος πως η δραχμή θα μας κάνει πάλι ανταγωνιστικούς και θα χεστούμε στα φράγκα.

Ο μύθος της αριστεράς που δεν κυβέρνησε και άρα είναι εξ΄ορισμού καλύτερη από προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ο μύθος του Ευρωπαϊκού Νότου που θα φανεί αλληλέγγυος στη χώρα-βιομηχανία συνταξιούχων.

Ο μύθος των κακών Ευρωπαίων που μας καταπιέζουν γιατί είμαστε καλά παιδιά,φιλότιμοι και καραμπουζουκλήδες.

Το μεγάλο ερώτημα είναι πόσοι από εμάς και τους γύρω μας είναι διατεθειμένοι να το συνειδητοποιήσουν αυτό και πόσοι θα στραφούν σε ακόμα πιο ακραίες λύσεις."

                                                   (Νεολίμπεραλ... Το παρατηρητήριο)

Επικίνδυνη στροφή...

                                                                            (του Ηλία Μακρή από την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")

Γιαννιώτικο... αλώνι (για μια φορά ακόμη)

«Το μπαράζ δημοσιευμάτων για το Γιαννιώτικο Σαλόνι, το οποίο είχε εγκαταλειφθεί πλήρως με αποτέλεσμα μάλιστα κάποιοι να μπαινοβγαίνουν και να το χρησιμοποιούν σε καθημερινή βάση, αφύπνισε το Δήμο....                        

Με μία μακροσκελή ανακοίνωση ο Δήμος Ιωαννιτών επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις κάνοντας λόγο για άμεσες ενέργειες στις οποίες προχώρησε... Η λεπτομέρεια που διαφεύγει βέβαια είναι πως αν δεν είχαν προηγηθεί τα       ρεπορτάζ κανείς δεν θα είχε αντιληφθεί την κατάσταση στο Γιαννιώτικο.         

Άλλωστε ο δήμος επιχειρεί να αποποιηθεί των ευθυνών ένεκα της δικαστικής διένεξης που υπάρχει με το δασαρχείο. Η λογική βέβαια λέει, πως όταν           θεωρείς ότι κάτι είναι περιουσία σου και σου ανήκει, φροντίζεις τουλάχιστον να την διατηρείς σε μία αξιοπρεπή κατάσταση. Η λογική λέει επίσης, ότι Δήμος και Δασαρχείο, θα μπορούσαν να συνεννοηθούν για το αυτονόητο, δηλαδή την φύλαξη του χώρου...                                                                                       

Δήμος και δασαρχείο έχουν τεράστια ευθύνη για την γενικότερη κατάσταση     στην οποία βρίσκεται το Πάρκο Πυρσινέλλα και για τα δεκάδες δέντρα που      παραμένουν ακόμη και σήμερα πεσμένα σε διάφορα σημεία του πάρκου...          

Γιατί αυτό που επί της ουσίας κάνουν είναι να μην ενδιαφέρεται ούτε ο ένας,     ούτε ο άλλος, παρά να κάνουν μπαλάκι τις ευθύνες!!! Και μέχρι να λήξει η         δικαστική εκκρεμότητα, είναι άγνωστο τι θα έχει απομείνει στο Γιαννιώτικο Σαλόνι και το Πάρκο Πυρσινέλλα!»                                                                                                                                     (epiruspost.gr)                                                                                                                                               

                                                                                                                                                                   

Το υπάρχον και κατ'ευφημισμόν ονομαζόμενο "Γιαννιώτικο Σαλόνι" δεξιά του δρόμου. Αριστερά το συμπλήρωμά του που ίσως κάποτε γίνει "Σαλονάκι" (το 3015, ποιος ξέρει...)                                                                                                                                                                                                            
Όπως είχαμε γράψει και την προηγούμενη φορά, πολλές πόλεις -και όχι μόνο της Ελλάδας- θα ήθελαν να διαθέτουν έναν τέτοιο χώρο, ένα μικρό Σέντραλ Πάρκ δηλαδή, με δάσος, τεχνητές λιμνούλες, παιδική χαρά, γήπεδα τέννις και εστιατόριο-αναψυκτήριο για να το διαφυλάσσουν ως "κόρην οφθαλμού" αλλά και να το κάνουν να αποτελεί διαφημιστικό "κράχτη" της πόλης.                      

Αντ' αυτού όμως ο χώρος έχει αφεθεί στο έλεος του καθένα που μπορεί          ελεύθερα να μπαίνει, να σπάζει τζάμια να εισβάλλει στο κτίσμα, να                  καταστρέφει, να ρημάζει. Μετά τα τριάμιση χρόνια αδιαφορίας της                  προηγούμενης Δ. Αρχής ας ελπίσουμε ότι δεν θα βαδίσει στα χνάρια της και η τωρινή.                                                                                                                                                                                                                      
 Πέρα όμως από το παραδοσιακό κτίσμα (ιδιωτική επιχείρηση) που υπάρχει εντός, είναι ευθύνη της Δ.Αρχής να κρατάει το πάρκο σε ένα επίπεδο πολιτισμού αντάξιο του αιώνα που διανύουμε και όχι να το χρησιμοποιούν οι τσομπάνοι της περιοχής για να βόσκουν τα πρόβατά τους. 

Ο κόσμος συνεχίζει να το επικέπτεται για να κάνει μια βόλτα του, να περπατήσει, να τρέξει, να πάει τα παιδιά του για να παίξουν. Τι βλέπει όμως εκεί; Οι κατασκευές από τον προηγούμενο ενοικιαστή στην πάνω λιμνούλα μένουν κατεστραμμένες και επικίνδυνες. Γιατί δεν τις απομακρύνουν; Η λιμνούλα έχει καταστεί σωστός σκουπιδότοπος. Γιατί δεν την καθαρίζουν; Οι κάδοι, απαρχαιωμένοι, χάσκουν χρεωκοπία. Γιατί δεν τους αλλάζουν; Η παιδική χαρά; Γιατί δεν την επισκευάζουν; Οι κάτω λιμνούλες χωρίς νερό. Το πάρκινγκ σκουπιδότοπος και χώρος εγκατάλειψης αυτοκινήτων. Γιατί δεν τα απομακρύνουν; Σε ποιο πολιτισμένο κράτος του κόσμου θα παρατηρούσαμε κάτι τέτοιο; Σε ποια άλλη πόλη της χώρας;                                                                                                                                                                         

Έχουμε δει πάρκα σε αρκετές ελληνικές πόλεις και θαυμάσαμε το ενδιαφέρον και το υψηλό επίπεδο ετοιμότητας των εκεί υπηρεσιών των Δήμων. Να πούμε και για την πόλη μας κάτι τέτοιο; Πώς θα το τεκμηριώναμε; Τα πράγματα εδώ μιλούν από μόνα τους. Ο Δήμος μαθαίνει από τα τοπικά ΜΜΕ το τι συμβαίνει εκεί. Και επιτέλους, πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει μια καντίνα που να εξυπηρετεί τους επισκέπτες μ' ένα νερό, έναν καφέ ή ένα παγωτό; Καλοκαίρι έρχεται… Σταματούν ξένοι, μπαίνουν μέσα και φρίττουν! Άλλοι θυμούνται το     παρελθόν και παθαίνουν τώρα "την πλάκα" τους. Πού να ήξεραν ότι το μέλλον μπορεί καμιά φορά να είναι χειρότερο από το παρελθόν, ακόμη και για το Γιαννιώτικο Σαλόνι.                                                                                       

Καλές είναι οι ανακοινώσεις αλλά καλύτερα θα ήταν τα έργα και  το                 ενδιαφέρον της Δημοτικής Αρχής για τα "στολίδια" της πόλης μας.                                                                                                                                        

Ας δουν λοιπόν τι θα κάνουν επί των νομικών θεμάτων, ας τα βρουν με το       Δασαρχείο, το Κτηματολόγιο και όλους τους εμπλεκόμενους, ας το κάνουν με   διάθεση , με πείσμα, με καλώς εννοούμενη "επιθετικότητα" , ας κρατήσουν τον χώρο εντός σε ευπρεπή στάνταρτς κι αν χρειαστούν τη βοήθεια των δημοτών, ας τη ζητήσουν. Αλλά ας κάνουν επιτέλους κάτι!                                             
                                                                                                                    
Αντί να μιλάμε για την επέκταση του πάρκου και στην αντίπερα του δρόμου "όχθη" εμείς μιλάμε για την εγκατάλειψη ακόμη και του υφιστάμενου "τρόπος του  λέγειν" πάρκου.                                                                                                                                                                                                             Ως πότε;                                                                                                       
                                                                                                                     
Δείτε πώς ήταν πριν λίγα χρόνια το Γιαννιώτικο Σαλόνι.                               

                                                                                                                                                                   

Και πως είναι σήμερα ...

                                                         
                                                      Λιμνούλες ... αποξηραμένες

                                             















                                    Φρεάτια ανοιχτά... και παίζουν  παιδιά εκεί

                                          Κάδοι απαρχαιωμένοι, σκουπιδαριό...

                                        Η πάνω λιμνούλα... μικρή χωματερή.

Δέντρα ξεριζωμένα,κομμένα και... αφημένα ως ντεκόρ

                                 Παιδική χαρά και κάδοι σκόρπιοι εδώ κι εκεί...

                                 Παλιές εγκαταστάσεις, γυαλιά, σίδερα...

   Το πάρκινγκ έξω, με τα εγκαταλειμμένα οχήματα-εστία 
  ρύπανσης δεν κάνει να ιδρώσει το αυτί της Δ.Αρχής

                    Τα σκουπίδια στην είσοδο διαρκές φαινόμενο...

(Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι πριν τον προχθεσινό καθαρισμό του-κατά τη δήλωση της Δ.Αρχής.  Τα αποτελέσματα θα τα δούμε σύντομα. Ελπίζουμε κάτι να έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Αν πάλι όχι... δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση). 

                        ...και τα προβατάκια που λέγαμε (φωτο:firmani. gr)